ماجراجویی در زبان: شروع مسیر

ماجراجویی در زبان: شروع مسیر

یادگیری زبان همانند یک سفر است، یک مسیر برای کشف کردن. من زمانی که شروع به این سفر کردم، بسیار جوان بودم و همیشه سفر را بسیار جذاب می دیدم. یک ‌زبانشناس واقعی نیاز دارد که ماجراجو باشد، ترس ناشی از غربت را کنار بگذارد. برای تشبیه این موضوع، اجازه دهید، داستانم برای شما تعریف کنم.

من در سوئد، سال 1945 متولد شدم و به مونرئال کانادا به عنوان کودکی 5 ساله به همراه والدینم و برادر بزرگترم تام مهاجرت کردم. من حضور ذهنی درباره اینکه به عنوان یک کودک زبانی به جز انگلیسی صحبت کرده باشم ندارم، با اینکه می دانم ابتدا زبانم به سوئدی باز شده بود. ممکن است که اجبار برای یادگیری دومین زبان به عنوان یک کودک به من در بهبودی یادگیری زبان در بزرگسالی کمک کرده باشد. به هر حال، من افراد دیگری را می شناسم که در کانادا به دنیا آمده اند و فقط زبانشان به انگلیسی باز شده بود ولی تبدیل به زبانشناسان حرفه ای شده بودند. من موفقیتم در یادگیری زبان را به شم ماجراجویی و تمایلم به مطالعه با شدت زیاد نسبت می دهم. معتقدم که دیگران هم اگر آماده شروع این سفر برای یادگیری و کشف زبان باشند، می‌توانند همانند من موفق باشند.

یکی از خاطرات بسیار قدیمی من از مونرئال مربوط به واقعه ای در سال 1952 است. گروهی بودیم از بچه های 6 ساله که مکانی مورد علاقه برای پنهان کردن چوب بیس بالمان داشتیم. همیشه بعد از مدرسه به آن مکان می رفتیم و چوب بیس بالمان را بر می داشتیم و بازی می‌کردیم. یک روز چوب بیس بالمان گم شد. بلافاصله به این نتیجه رسیدیم که پسر تازه وارد محل که از استونی آمده بود، چوبمان را دزدیده است. برای ما کاملاً مشهود بود که او چوب را برداشته است. او خوب نمی‌توانست انگلیسی صحبت کند، کاملاً یک خارجی بود. تنها مشکل اینجا بود که او چوب بیس بال را بر نداشته بود. او احتمالا در آن زمان حتی نمی دانست چوب بیس بال برای چه استفاده می شد. در آخر همه چی دوستانه به پایان رسید. می‌توانم حدس بزنم که بعد از یک سال زندگی در کانادا توانستم به عنوان یک کانادایی در گروه دوستانم جای بگیرم. بعد از آن، آن پسر از استونی هم به همین صورت در گروه توانست ورود کند. آن واقعه همیشه در ذهن من به عنوان یک مثال باقی ماند که چگونه مردم به شکل نا خودآگاه با همدیگر همسو می‌شوند یا یک خارجی را رد می‌کنند.

ولی قبول شدن در یک اجتماع همانند یک خیابان دو طرفه است. شهروندان داخلی شاید در ابتدا یک شخص خارجی رو قبول نکنند، ولی این موضوع به شخص خارجی هم بستگی دارد که باید همانند یک ماجراجوعمل کند و برای قبول شدن در اجتماع تلاش داشته باشد. در بیشتر مواقع، وقتی که دغدغه های فکری خود را کنار می زدم و برای قبول شدن در اجتماعی با زبانی متفاوت تلاش می کردم، در اکثر موارد پاسخ ها بیشتر از آنکه خودم فکرش را بکنم، خوش آیند بودند. می‌توانم حدس بزنم که درصد افراد خارجی ای که دو دل هستند و تلاشی برای ملحق شدن به اجتماع جدید نمی‌کنند و در نتیجه فرصت های جدید را از دست می‌دهند، خیلی بیشتر از خارجی هایی است که توسط اجتماع، دست رد به سینه آن‌ها زده شده باشد. یک‌زبان‌آموز به شکل مفهومی یک خارجی است و از گروه زبانی متفاوتی می آید. شما باید مخاطره پذیر بوده تا توسط اجتماعی قبول شوید. این موضوع یکی از اساس های اصلی زبان‌آموزی است : ماجراجو باشید. برای من بسیار کارساز بود و زبان فرانسوی اولین ماجراجویی من در زبان نام گرفت.