پس از مرگ برای بدن چه اتفاقی می افتد؟

پکیج: آموزشگاه تد / سرفصل: برترین ها / درس 12

آموزشگاه تد

13 سرفصل | 232 درس

پس از مرگ برای بدن چه اتفاقی می افتد؟

توضیح مختصر

Since the dawn of humanity, an estimated 100.8 billion people have lived and died, a number that increases by about 0.8% of the world's population each year. What happens to all of those peoples' bodies after they die? And will the planet eventually run out of burial space? Farnaz Khatibi Jafari traces the evolution of how humanity has treated bodies and burials.

  • زمان مطالعه 0 دقیقه
  • سطح خیلی سخت

دانلود اپلیکیشن «زوم»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زوم» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زوم»

فایل ویدیویی

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

ترجمه‌ی درس

از ابتدای بشریت تا به حال، تقریبا ۱۰۰.۸ میلیارد نفر زندگی کرده و مرده‌اند، عددی که هر سال تقریبا به اندازه‌ی ۰.۸ درصد جمعیت زمین به آن اضافه می شود.

چه بر سر آن همه بدن انسان بعد از مردنشان می آید و آیا فضای دفن زمین بالاخره تمام می‌شود؟

وقتی قلب کسی از تپش بازمی‌ایستد، بدن قبل از شروع به تجزیه شدن از چند مرحه می گذرد.

در دقایق بعد از مرگ، خون شروع به جمع شدن در قسمت های پایینی بدن می‌کند.

معمولا هشت تا دوازده ساعت بعد، پوست در آن نواحی به خاطر اثر لیوِر مورتیس، یا کبودی بعد از مرگ تغییر رنگ می‌دهد.

و با اینکه در زمان مرگ ماهیچه های بدن کاملا شل می‌شوند در حالتی که سستی اولیه خوانده می‌شود، تقریبا دو تا شش ساعت بعد سفت می‌شوند، حالتی که به نام جمود نعشی شناخته می‌شود.

این سفت شدن در ماهیچه ها گسترش پیدا می کند و سرعت گسترش آن می‌تواند بر اساس سن، جنس و محیط اطراف تغییر کند.

بدن همچنین تغییر دما می‌دهد، معمولا سرد می‌شود تا به دمای محیط برسد.

بعد نوبت به تجزیه می‌رسد، فرایندی که در آن باکتری‌ها و حشرات، بدن را تجزیه می‌کنند.

عوامل زیادی روی سرعت تجزیه اثر می‌گذارند. یک راهنمای ساده اما در مورد تاثیر محیط روی تجزیه وجود دارد به نام قانون کَسپِر.

قانون کَسپِر می‌گوید اگر تمام عوامل دیگر یکسان باشد، بدنی که در مجاورت هوا باشد، دو برابر سریع‌تر از بدنی که در آب باشد و هشت برابر سریع‌تر از آن که در خاک دفن شده باشد تجزیه می‌شود.

قدرت اسیدی خاک هم به مقدار زیادی روی ماندگاری استخوان اثرگذار است. خاک‌های اسیدی با پی‌اچ کمتر از ۵.۳ به سرعت استخوان را تجزیه می‌کنند، در حالی که در خاکی خنثی یا قلیایی با پی‌اچی برابر با ۷ یا بیشتر، اسکلت می‌تواند در شرایط نسبتاً مناسبی برای قرن‌ها باقی بماند.

فرهنگ‌‌ها و تمدن‌های مختلف در طول تاریخ، راه‌های خاصی برای تدفین پیدا کرده‌اند.

حتی از زمان انسان‌های اولیه، مرگ همراه با مراسم و تشریفات بوده، مانند قرار دادن جسد به شکلی خاص، رنگ‌آمیزی و یا تزئین آن.

در دفن طبق سنت مسیحی، بدن را با لباس [رسمی] می‌آرایند، در حالی که در سنت اسلام، بدن در پارچه‌ای مذهبی [کفن] پیچیده می‌شود در حالی که صورت به سمت مکه است.

در سنت هندوها، بدن را با آیین خاصی می‌سوزانند، و زرتشتیان، پیروان یکی از قدیمی‌ترین ادیان توحیدی، به طور سنتی بدن‌ها را بالای برجی قرار می‌دهند تا در برابر خورشید و در دسترس پرندگان لاشخور قرار گیرند.

قبل از انقلاب صنعتی، تدفین ساده و شدنی بود.

این روزها، با پر شدن جای مناسب برای تدفین در مناطق پرجمعیت، خرید قبر‌های خصوصی می‌تواند پرخرج باشد، و خیلی از مردم نمی‌توانند از پس مخارج تدفین برآیند.

حتی سوزاندن، دومین روش مرسوم تدفین در جهان، هزینه‌ی زیادی دارد.

در مورد مسئله‌ی پر شدن جای دفن، مشکل آنقدر‌ها در مورد تمام سطح زمین نیست، بلکه این است که جمعیت‌های بزرگی در شهر‌ها گرد هم آمده‌اند.

بیشتر شهر‌های بزرگ زمین احتمالاً تا یک قرن آینده جایی مناسب برای دفن ندارند. برای لندن، این زمان کمتر هم هست.

این اتفاق ممکن است در سال ۲۰۳۵ بیافتد. حال آیا راه‌های جایگزین برای روش‌های تدفین سنتی وجود دارد که برای رفع مشکل جا و فضا کمک کننده باشد؟

در بعضی کشور‌ها آرامگاه‌های آپارتمانی، تدفین به صورت طبقاتی را ممکن کرده‌اند. بعضی گزینه‌ها، روی ارتباط بدن با محیط زیست تمرکز کرده‌اند.

برای مثال روش پرومیشن Promession، بدن را به روش انجمادی خشک کرده و می‌ساید، پودری تولید می‌کند که می‌تواند تبدیل به کود شود، وقتی که با آب و اکسیژن ترکیب شود.

همچنین تدفین سبز هم وجود دارد که از مواد خاصی استفاده می‌کند، مانند تابوت‌های زیست تجزیه پذیر، کوزه‌هایی که درخت می‌رویانند، و جامه‌های تدفینی که قارچ می‌رویانند.

صخره‌های دریایی جاودانه، ایده‌ی ارتباط با طبیعت را به عمق اقیانوس‌ها می‌برد با ترکیبی از خاکستر و سیمان، زیستگاه‌های زیر‌آبی برای موجودات دریایی می‌سازد.

مرگ بخشی اجتناب‌ناپذیر از شرایط و ویژگی‌های آدمی است، اما عمل‌کرد ما در مورد بدن و مراسم تدفین همواره تغییر می‌کند.

هر کدام از ما ممکن است دیدگاه‌های معنوی، مذهبی، یا واقع‌گرایانه‌ی متفاوتی در مورد مرگ داشته باشیم.

اما نیاز دائماً رو به افزایش به فضای دفن، می‌تواند ما را وادار کند به خلاق بودن در مورد جایی که بدنمان بعد از آخرین مراحل زندگی به آن می‌رود.

متن انگلیسی درس

Since the dawn of humanity, an estimated 100/8 billion people have lived and died, a number that increases by about 8% of the world’s population each year.

What happens to all of those people’s bodies after they die and will the planet eventually run out of burial space?

When a person’s heart stops beating, the body passes through several stages before it begins decomposing.

Within minutes after death, the blood begins settling in the lower-most parts of the body.

Usually eight to twelve hours later, the skin in those areas is discolored by livor mortis, or post-mortem stain.

And while at the moment of death the body’s muscles relax completely in a condition called primary flaccidity, they stiffen about two to six hours later in what’s known as rigor mortis.

This stiffening spreads through the muscles, and its speed can be affected by age, gender, and the surrounding environment.

The body also changes temperature, usually cooling off to match its environment.

Next comes decomposition, the process by which bacteria and insects break apart the body.

Many factors affect the rate of decomposition. There is, however, a basic guide of the effect of the environment on decompositon called Casper’s Law.

It says that if all other factors are equal, a body exposed to air decomposes twice as fast as one immersed in water and eight times as fast as one buried in earth.

Soil acidity also greatly affects bone preservation. High-acidity soils with a pH of less than 5/3 will rapidly decompose bone, whereas in a neutral or basic soil with a pH of 7 or more, a skeleton can remain in relatively good condition for centuries.

Different cultures throughout history have developed unique approaches to burials.

As far back as the first Neanderthal burials, death was accompanied by rituals, like the positioning, coloring, or decorating of corpses.

Traditional Christian burials decorate the body in dress, while in traditional Islam, a body is wrapped in a piece of ritual fabric with the face oriented toward Mecca.

Traditional Hindus ceremonially burn the body, and Zoroastrians, followers of one of the oldest monotheistic religions, traditionally place bodies atop a tower to expose them to the Sun and scavenging birds.

Before the Industrial Revolution, burials were simple and accessible.

These days, with suitable burial land running out in high-population areas, purchasing private gravesites can be costly, and many people can’t afford simple burials.

Even cremation, the second most common burial practice in the world, comes with a high cost.

As for the question of running out of space, the issue isn’t so much about total land in the world as it is that large populations cluster together within cities.

Most of the big cities in the world may run out of suitable burial grounds within a century. For London, it’s even sooner.

That may happen by 2035. So are there alternatives to traditional burials that might help with the space issue?

In some countries, skyscraper cemeteries enable vertical burials. Some options focus on the body’s relationship with the environment.

Promession, for example, freeze-dries and pulverizes the body, creating a powder that can turn into compost when mixed with oxygen and water.

There are also green burials that use special materials, such as biodegradable caskets, urns that sprout trees, and burial suits that grow mushrooms.

Eternal reefs take that concept to the depths of the ocean using a mixture of ashes and cement to create marine habitats for sea life.

Death is an inevitable part of the human condition, but how we treat bodies and burials continues to evolve.

We may each have different spiritual, religious, or practical approaches to dying.

But the ever-increasing demand for burial space might give us a push to be creative about where our bodies go after the final stages of life.

مشارکت کنندگان در این صفحه

تا کنون فردی در بازسازی این صفحه مشارکت نداشته است.

🖊 شما نیز می‌توانید برای مشارکت در ترجمه‌ی این صفحه یا اصلاح متن انگلیسی، به این لینک مراجعه بفرمایید.