بخش 04

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

هروقت بارون مي‌اومد بايد برق رو قطع مي‌کرديم. بعد از گذشت اولين ماه، اصلا دلم براي تلويزيون تنگ نشد. يه يخچال گرم و کهنه اصلا برام اهميتي نداشت. مي‌شه من نفر بعدي باشم؟ آره، پسر. کرواتتو شل کن. شب‌ها، من و تايلر به مسافت يک مايل در هر جهت تنها بوديم. بارون از گچ‌کاري‌ها و چراغ‌هاي آويزون چکه مي‌کرد. تمام چيزهاي چوبي نم کشيده و باد کرده بودند. هر جا که مي‌رفتي يک ميخ‌ زنگ‌زده مي‌رفت تو بدنت. ساکن قبلي اينجا حبس شده بوده. هي، پسر. چي داري مي‌خوني؟ اينو گوش کن. اينجا يه مقاله‌ هست که توش اعضاي بدن با ضمير اول شخص حرف مي‌زنن. من بصل‌النخاع جک هستم. بدون من، جک نمي‌تواند ضربان قلب، فشار خون و تنفس‌اش را تنظيم کند. همه‌ي مجموعه‌ش اينجاست. من نوک پستان جيل هستم.

من روده‌ي جک هستم. من سرطان مي‌گيرم. من جک را مي‌کشم.

بعد از مبارزه، صداي همه چيز ِ زندگي‌تون پايين مي‌آد.

چي؟

با همه چيز مي‌توني کنار بياي. اون گزارشا رو تموم کردي؟

اگه مي‌تونستي با هرکسي مبارزه کني، با کي مبارزه مي‌کردي؟ احتمالا با رئيسم مبارزه مي‌کردم.

واقعا؟

آره. چرا، تو با کي مبارزه مي‌کردي؟ من با بابام مبارزه مي‌کردم. من بابامو نمي‌شناسم.

يعني، مي‌شناسمش، ولی. وقتي من حدودا شيش سالم بود، گذاشت رفت. با يه زن ديگه ازدواج کرد و صاحب چند تا بچه شد. اون تقريبا هر شيش سال يه بار همين کارو مي‌کرد.

مي‌ره يه شهر جديد و يه خانواده‌ي جديد راه مي‌اندازه. بی شرف داره تخم و ترکه‌ش رو پخش مي‌کنه!

بابام دانشگاه نرفته.

پس خيلي مهم بود که من برم دانشگاه.

خب طبيعيه. وقتي درسم تموم شد. از راه دور بهش زنگ زدم گفتم، بابا، حالا چي؟

گفت، برو کار پيدا کن.

اينم طبيعيه. حالا من بيست و پنج سالمه. دوباره بهش زنگ مي‌زنم. مي‌گم، بابا حالا چي؟ مي‌گه، چه مي‌دونم، برو زن بگير. من نمي‌تونم ازدواج کنم. من يه پسر سي ساله‌م. ما از نسل مردهايي هستيم که زن‌ها بزرگمون کردن. هنوز نمي‌دونم که واقعا چاره‌ي کارم يه زن ديگه‌ست يا نه؟ بيشتر هفته مثل اوزي و هريت بوديم،(اشاره به برنامه‌ي تلويزيوني اوزي و هريت که در دهه‌ي 50 و 60 پخش مي‌شد.) ولي شنبه‌شب‌ها، يه چيزهايي دستگيرمون مي‌شد. بيشتر و بيشتر دستگيرمون مي‌شد که ما تنها نيستيم. قبلا وقتي عصباني و افسرده برمي‌گشتم خونه شروع مي‌کردم به تميز کردن آپارتمانم.

مبل اسکانديناويم رو تميز مي‌کردم.

بايد دنبال يک آپارتمان جديد مي‌گشتم، بايد با شرکت بيمه‌ام چک و چونه مي‌زدم. بايد براي اون آشغال‌هاي زيبا و شعله‌ورم ناراحت مي‌بودم. اما اينطور نبودم. مهم‌ترين اساس سايبرنتيک يک شرکت اينه که محصولات‌اش هرچه بيشتر کارآمد باشد. صبح‌هاي دوشنبه فقط مي‌تونستم درباره‌ي هفته‌ي آينده فکر کنم مي‌شه رنگ آيکون‌ام آبي گل گندمي باشه؟ قطعا. کارآمد بودن ارجح‌ترين مسئله است. چون ضايعات يعني دزدي. اين رو قبلا به کارمندم هم نشون دادم. تو از اين خوشت مي‌آد، مگه نه؟ شما تا نيم‌ليتر خون قورت نديد، بالا نمي‌آريد. اين تو چهره‌ي همه بود. من و تايلر فقط مرئيش کرديم. اين نوک زبون همه بود. من و تايلر فقط براش اسم گذاشتيم. يالا، تعطيله همه گم شيد خونه‌هاتون. ضبطو خاموش کن. در عقبو قفل کن. هر هفته، تايلر قوانيني رو که من و اون درست کرده بوديم، به همه مي‌گفت. آقايون. به باشگاه مشت‌زني خوش‌آمديد.

اولين قانون باشگاه مشت‌زني اينه که شما درباره‌ي باشگاه مشت‌زني با کسي حرف نمي‌زنيد. دومين قانون باشگاه مشت‌زني اينه که شما درباره‌ي باشگاه مشت‌زني با کسي حرف نمي‌زنيد. سومين قانون باشگاه مشت‌زني اگه کسي داد بزنه بسه يا از حال بره يا دست بزنه به زمين مبارزه تمومه. قانون چهارم در هر مبارزه فقط دو نفر. قانون پنجم در زمان واحد فقط يک مبارزه، رفقا. قانون ششم بدون پيرهن، بدون کفش. قانون هفتم مبارزه تا جايي که لازم باشه ادامه پيدا مي‌کنه. هشتمين و آخرين قانون اگه اولين شبيه که اومديد باشگاه مشت‌زني بايد مبارزه کنيد. اون پسر، همکارم، ريکي حتي يادش مي‌رفت که شما قلم آبي سفارش داديد يا مشکي…

ولي ريکي براي ده دقيقه تبديل به خدا مي‌شد آن وقتي که رئيس يه انبار غذايي محلي رو له و لورده مي‌کرد. بعضي وقت‌ها تنها صدايي که مي‌شنيدي صداي يکنواخت و بلندي بود که از ميان فريادها به گوش مي‌رسيد يا صداي نفس گرفتن کسي در حالي که خون از دهانش مي‌پاشيد و مي‌گفت.

بسه!

هيچ جاي ديگر مثل آنجا زنده نبودي. ولي باشگاه مشت‌زني فقط بين ساعتي که باشگاه شروع مي‌شود و ساعتي که باشگاه تمام مي‌شود، وجود دارد. حتي اگه مي‌تونستم به کسي بگم که مبارزش عالي بوده باز هم با همان آدم باشگاه حرف نزده‌ بودم. اون آدمي که در باشگاه بوديد همون کسي نبود که بقيه‌ي دنيا مي‌شناخت. آدمي که براي اولين بار مي‌اومد باشگاه مشت‌زني. باسنش مثل يک تکه خمير کيک بود. بعد از چند هفته، تبديل به يک چوب تراش‌خورده مي‌شد. اگه مي‌تونستي با يه آدم معروف مبارزه مي‌کردي کيو انتخاب مي‌کردي؟

زنده يا مرده؟ فرقي نمي‌کنه. هر کي قلدره.

همينگوي. تو؟ شاتنر. با ويليام شاتنر مبارزه مي‌کردم. ديدمون نسبت به همه چيز فرق کرده بود، هر جا مي‌رفتيم همه‌چيز رو امتحان مي‌کرديم. دلم به حال اونايي مي‌سوخت که مي‌رفتند باشگاه زحمت مي‌کشيدند تا شبيه مدل‌هاي کلوين کلاين و تامي هيلفيگر بشند‌.

يه مرد بايد اين شکلي باشه؟

خودسازي يعني خودارضايي و خودويرانگري. ببخشيد.

در باشگاه مشت‌زني برد و باخت مهم نبود. باحاله. کسي هم حرف ِ اضافي نمي‌زد. از شدت هيجان طوري فرياد مي‌کشيدند که انگار در يک کليساي پنطيکاستي هستند.

همينو مي‌خواستي؟ بسه.

پس از پايان مبارزه مشکلي از کسي حل نمي‌شد.

ولي ديگر هيچ چيز مهم نبود. بعد از مدتي، همه احساس مي‌کرديم نجات پيدا کرديم.

هي، پسر. با هفته ديگه چطوري؟ ماه بعد چطوره؟ ايرون، بيا وسط. تازه‌وارد، تو هم.

بعضي وقت‌ها، تايلر بجاي من حرف مي‌زد. از پله افتاده. از پله افتادم. باشگاه مشت‌زني براتون انگيزه مي‌شه که موهاتون رو کوتاه کنيد يا ناخن‌هاتون رو بگيرید. باشه. از بين آدماي تاريخي.

با گاندي مبارزه مي‌کردم. انتخاب خوبيه.

تو چطور؟ لينکلن.

لينکلن؟

آدم گنده‌تر، قدرت بيشتر. آدماي لاغر انقدر مبارزه مي‌کنن تا کباب بشن.

لعنتي.

هي، حتي مونا ليزا هم داره متلاشي مي‌شه.