سرفصل های مهم
ویژگی آزار دهنده
توضیح مختصر
You saw one of these, the intensity part in the context of a study that I'm going to say one more time, because it's so important to remind you guys of, it has to do with grades. Some of you may know that at Harvard, or at least at the time the study was run, you find out which residential college you're in during your freshman year. And that last part about rationalization gets us to the second bias that causes these mispredictions, and that's what Dan Gilbert calls immune neglect.
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح سخت
دانلود اپلیکیشن «زوم»
فایل ویدیویی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمه‌ی درس
اما من می خواهم در مورد یک ویژگی آزاردهنده حتی دسیسه آمیزتر که مربوط به این موضوع می شود، صحبت کنم که فکر می کنم که شما بچه ها را حتی بیشتر از این سازگاری شادکامی تحت تاثیر قرار می دهد، این چیزی است که من آن را ویژگی آزار دهنده خواهیم نامید4.
علاوه بر داشتن سازگاری شادمانی، ما نیز نمی فهمیم که قصد سازگاری شادکامی را خواهیم داشت.
ما متوجه نمی شویم که ذهن ما دارد به این چیزها عادت می کند
و این یک چیز خاص است که پیش بینی های ما را خراب می کند، زیرا ما فکر می کنیم که چیزهای شادی که ما دنبال آنها هستیم، برای مدت زمان طولانی باعث شادی ما می شوند، و شاید حتی حیرت انگیز تر این است که اگر اتفاقات بدی رخ دهد، ما متوجه نمی شویم .
ما نمی خواهیم که خیلی زود تحت تاثیرآنها قرار بگیریم.
بنابراین ما به مثال گربه باز میگردیم وهمچنین دلیلی که من این مفهوم را انتخاب کرده ام ،این است که حقیقت خنده دار است، زیرا یک گربه و تعداد زیادی هات داگ در قسمت پایین ، همان جاییکه او دوست دارد، وجود دارد “من باور دارم که از این لذت خواهم برد “.
این گربه واقعا معتقد است که اگر اوبه خوردن هات داگ ادامه دهد ،هات داگ ششمی یا هفتمی به او لذت بیشتری نسبت به هات داگ اول خواهد داد.
و من فکر می کنم این جالب است که همه ما به نوعی کمی از خصوصیات گربه را درون خود داریم.
ما فکر می کنیم این چیزهایی که خرید می کنیم، مثل زمانی که آیفون جدید را خریداری می کنیم، فکر می کنیم که ما وارد یک رابطه جدید می شویم، فکر می کنیم وقتی وارد ییل می شویم، این شادی روز اول تا اخر ادامه خواهد داشت. اما اینگونه نیست.
این فقط یک توهم است و این توهم فقط برای این گربه و هات داگ نیست.
این یک توهم برای زمانی است که ما خواستار یک شغل عالی هستیم که واقعا دوستش داریم، ما خواستار داشتن وسایل عالی، ازدواج عالی یا خواستار ورود به ییل هستیم. ما فکر می کنیم این چیزها به سمت بهتر شدن حرکت می کنند اما اینگونه نیست.
و اگر ما این را درک کنیم، ممکن است ما خیلی شادتر باشیم. و به این ترتیب یک کلمه برای این وجود دارد که دن گیلبرت و همکارانش با آن روبرو شدند.
آنها این تمایل را تمایل تاثیر می نامند و این ایده است که ما تمایل به تأثیر عاطفی چیزها را در دو جنبه بالا می بریم، هم از نظر شدت و هم از لحاظ طول مدت.
ما فکر می کنیم که آنها با گذشت زمان بهتر از روز اول می شوند و ما فکر می کنیم که این کار طولانی تر از آن است که واقعا انجام شود.
شما یکی از این ها را مشاهده کردید، بخش شدید در زمینه مطالعاتی که قصد دارم یک بار دیگر به شما بگویم، زیرابسیار مهم است که یادآوری شود، این کار باید انجام شود. به یاد داشته باشید این مطالعه در مورد پیش بینی چقدر احساس خوب یا بدی دارید اگر نمره ای دریافت کنید که بهتر یا بدتر از آنچیزی که انتظار داشتید باشد.
بنابراین اگر شما نمره ای را دریافت کنید که بالاتر یا پایین تر ازسطح انتظار شما است، احساس شما در مورد این مقیاس 9گانه چکونه خواهد بود؟
در اینجا موردی وجود دارد که در حقیقت دانش آموزان پیش بینی کرده اند اگر این بالاتر ازسطح انتظار شما باشد، در مقیاس 9گانه، شما در سطح 8 خواهید بود.
این چیزی است که شما انتظار دارید شما تقریبا در سطح 8 قرار دارید اما اگر آن نمره پایین تر از سطح انتظار شما باشد، امتیاز شما تا سطح 4/4 کاهش پیدا خواهد کرد.
این واقعا چه داستانیست؟
این راه تماما رو به افول است. این واقعا متفاوت با آن چیزی که دوست دارید بدان اهمیت دهید نیست.
بنابراین چرا من این را به شما می گویم؟ زیرا این همان موردیست که ما پیرامون شدت عکس العمل های خود، اشتباه پیش بینی می کنیم.
ما فکر می کنیم اگر نمره ای بالاتر از سطح انتظارمان بگیریم خیلی خوشحال خواهیم شد. و اگر بدتر باشد ماخیلی دپرس و افسرده خواهیم شد. اما در عمل ما فقط اینگونه بهم نمیریزیم.
ما همچنین با توجه به پیش بینی اشتباهمون درباره بقای این احساسات هم، دچار آشفتگی می شویم.
ما فکر می کنیم که رویدادها به پایان می رسد.
آنها قصد دارند ما را برای مدتی طولانی تر از حد واقعی تحت تاثیر قرار دهند.
و این مانع از انجام اقدامات خاصی در جهانی می شود که می خواهد باعث خوشحالی یا ناراحتی ما شود و یا ممکن است خطرناک باشد. ممکن است یک نتیجه بد وجود داشته باشد. ما فکر می کنیم که این امرما را برای مدت طولانی تحت تاثیر قرار می دهد، اما اینگونه نیست.. و به این ترتیب، مثال دیگری وجود دارد که شبیه به مثال خانه است.زیرا که شامل کالج های مسکونی می شود، اما کالج های مسکونی در ییل نیستند. اینها در مدرسه دیگری در دانشگاه هاروارد است. بعضی از شما ممکن است بدانید که در دانشگاه هاروارد و یا حداقل در زمانی که مطالعه انجام می شد، شما می دانید که کدام یک از کالج های مسکونی برای سال اولی هاست.
بنابراین شما همانند زمانی که در این کالج ها هستید فقط به پروسه یادگیری مشغول هستید . آنها نمی دانند چه زمانی برای اولین بار به آنجا می روند، حداقل در زمان مطالعه.
و آنچه که آنها پرسیدند این است که می دانید که فردا درخواهید یافت که شما در یک کالج مسکونی فوق العاده خوب مانند خانه آدامز، که بهترین خانه در محوطه دانشگاه است، هستید، یا شما در یک خانه فوق العاده شگفت انگیزدیگر هستید. یا مانند این است که در ماتر یا در زندانی قرار دارید که یک چیز وحشتناک در هاروارد است. درست است؟
و آنها پرسیدند چه احساسی دارید؟ در واقع، یکسال بعد چه احساسی خواهید داشت؟ یک سال بعد، شما در این کالج مسکونی خسته کننده گیر کرده اید. چقدر بد است که این اتفاق می افتد و پیش بینی مردم در مقیاس 7گانه چگونه است؟و چه چیزی را پیدا می کنید؟ خوب، در اینجا نموداری از آنچه که مردم پیش بینی می کنند، وجود دارد.
آنها پیش بینی می کنند اگر که در سیلیمان در دانشگاه هاروارد قرار بگیرند، که به طور واضح بهترین کالج مسکونی است، پس این بسیار جذاب خواهد بود. همانطور که در مقیاس 7گانه،در طول یکسال امتیاز من، 6 خواهد شد، زیرا این امر بسیار جذاب خواهد بود. اگر من در فرانکلین یا جایی مانند آن یا هر جای دیگری باشم، جزو کالج هایی است که خیلی خوب نیست، پس خوشحالی من نیمی از آن چیزی است که می توانستم داشته باشم. درست؟ در واقع پس از یک سال حس شما چگونه است؟ این قابل تشخیص نیست. ما فکر می کنیم که این کارها تا ابد ادامه خواهد یافت. احتمالا در لحظه، شما متوجه میشوید که یکی از کم ارزش ترین چیزها را در یافت کرده اید. شما به نوعی این ری اکشن را دارید: که این کمی بی ارزش است.
اما پس از آن همه چیز طول می کشد. و این نمودار بسیار جذاب است زیرا من فکر می کنم که این نشان می دهد یکی از چیزهایی که من نگرانم بیشتر در مورد پیش بینی های نادرست، که این است، بله، ما این تأثیر را برای چیزهای مثبت داریم.
ما پیش بینی می کنیم که عالی است. البته به آن اندازه ای که انتظار داریم عالی نیست اما در برابر چیزهای منفی متعصب تراز یک تمایل ساده عمل می کنیم.
ما فکر می کنیم که بودنمان در یک کالج مسکونی نامناسب یک اتفاق برای نابود کردن زندگی ما است. ما تنها نیمی از پتانسیل شادیمان را در آن لحظه خواهیم داشت. اما آن تقریبا به همان اندازه که ما فکر می کنیم عمل نمی کند. تعصب تاثیری که ما برای پیش بینی های منفی داریم بسیار بدتر از آنچه هست که ما فکر می کنیم. و به همین ترتیب این فقط به شما چند مثال افراطی ارائه می دهد.
یکی از نقاطی که محققان به بررسی آن پرداختند، (من فکر می کنم که محققان اهمیت زیادی به اینکه این موضوع دانشگاهی است، می دهند) پیش بینی های ما درمورد تمایل پیدا کردن است، درسته؟
بنابراین، همانطور که میدانید، بسیاری از دانشکده های سال سومی در اینجا در صورتی خواهند فهمید که آنها مدرک را دریافت کنند. بعضی از آنها مدرک خواهند گرفت و سپس برای همیشه شغل خواهند داشت. و دیگرانی که مدرکی نمیگیرند، پیش بینی می کنند که تمام عمرشان تمام خواهد شد. آنها باید ییل را ترک کنند، و دنبال کار جدید بروند،.
و بنابراین گیلبرت و همکارانش واقعا از استادان خواسته بودند که پیش بینی کنند که اگر شما مدرک بگیرید، به چه میزان خوشحال خواهید شد و اگر نتوانید آن را بگیرید، به چه میزان ناراحت خواهید شد؟و به همین ترتیب، در اینجا آنها متوجه میشوند پیش بینی های شما می شوند که اگر مدرک را دریافت کنید با خود می گویید:، “من فوق العاده خوشحال خواهم شد.”
و اگر بدان نرسید، می گویید: “اوه، این وحشتناک است.” شما واقعا چه چیزی را دریافتید؟ این درست مانند رابطه شما دانشجویان و بحث نمره است شما تا حدی میزان خوشحالی خودتان را نسبت به زمانی که نمره را کسب می کنید، پیش بینی می کنید. اما شما واقعا سخت می توانید میزان خوشحالی خود را در زمانی که رد می شوید، پیش بینی کنید. این به آن اندازه که شما فکر میکنید بد است، نیست درسته؟ شاید این مثال برای شما مناسب نباشد. بنابراین در اینجا یک مثال دیگر است که ممکن است برای شما مهم تر باشد.
چه می شود اگر شما دچار یک قطع ارتباط وحشتناک شوید؟ شما واقعا فکر می کردید که برای مدتی طولانی با این شخص هستید، اما شما در یک رابطه طولانی مدت شکست می خورید.
شما هر دو پیرامون شدت بد بودن ماجرا و مدت زمانی که گذشته، پیش بینی هایی می کنید. ایا حق با شماست؟ پل ایستویک و همکارانش این موضوع را بررسی کردند و آشکار شد که شما اشتباه می کنید.
در اینجا پیش بینی شما ناشی از پریشانی و اندوه است. از این رو میله های بزرگتر، شادتر هستند. در اینجا نشان می دهد که این واقعا شبیه چیست. اساسا، اگر از شما خواسته بودم که هر نقطه را پس از 6هفته
یا 10هفته بررسی کنید که چگونه است؟
شما فقط پیش بینی های خود را به یک شیوه بهتر ارائه می دادید.
ما با این اتفاقات منفی شادتر از آن چیزی هستید که انتظار دارید.
حال شما ممکن است فکر کنید که این موضوع در ارتباط با اتفاقات به شدت منفی چگونه است.
بنابراین شما برای یک آزمون منظم در DOH اقدام می کنید.
شما تصمیم می گیرید که یک آزمایش STD انجام دهید و متوجه می شوید که HIV شما مثبت است. مثال هایی همانند این نشان می دهد که زندگی شما را واقعا خراب می کند و سطح شادیتان را برای مدتی طولانی کاهش می دهد، درسته؟در اینجا ما برخی از نمونه های معروف این موضوع را داریم. ما چارلی شین را داریم که متوجه شدHIV اش مثبت است و من این عنوان بعدی را که برای 11 ماه بعد است ، دوست دارم. او راجع به اینکه چه کاری انجام می دهد می گوید.
او عالی انجام می دهد. این نشان دهنده آن است که او بهترین زمان از زندگی خود را سپری می کند حتی با اینکه HIV مثبت است.
شما ممکن است فکر کنید که چارلی شین بعدا مانند افرادی عادی جامعه از این موضوع ناراحت خواهد شد اما چرا واقعا؟ خب، استیو و همکارانش واقعا این کار را انجام دادند.
آنها در واقع به بررسی پیش بینی های مردم درباره نتایج آزمایش HIV شان پرداختند و ری اکشن مردم را هنگام گرفتن نتیجه تستشان مشاهده کردند. و بنابراین قبل و بعدش را شما پیش بینی می کنید. در اینجا پیش بینی های انجام شده برای یک نتیجه منفی است. من فکر می کنم این حدود 100 است، اساسا در مقیاسی که آنها استفاده می کنند.
بنابراین شما این را پیش بینی کنید همانند اینکه گویی شما این نتیجه را گرفتید و این غمبار است. اعداد بزرگتر بدتر هستند و شما پیش بینی می کنید که اگر شما نتیجه مثبتی دریافت کنید، تقریبا به همان اندازه که متوجه شوید که HIV مثبت دارید ممکن است دچار ترس و وحشت شوید،
درسته؟ نتایج واقعی چیست؟ خوب، آنها کمتر ازآنچه شما فکر می کنید خوب هستند و همچینین بدتر از آنچه فکر می کنید. منظورم این است که روزی که شما با خبر می شوید که نتیجه تست HIV مثبت شود به معنای این نیست که آن روز بهترین روز زندگی شماست.
اما تقریبا به همان اندازه هم که فکر می کنیم بد نیست. و در حقیقت، این فقط لحظه ای است که شما در میابید. اگر به یک سال بعد نگاه کنید، نتایج کمی بیشتر می شود. بنابراین حتی چیزهای وحشتناک را، ما پیش بینی خوبی نداریم. و ممکن است بگوییم شاید این فقط به این دلیل است که ما این کار را تماما انجام نمی دهیم.
مانند اینکه اگر شما در مورد بدترین چیزها در زندگی خود فکر می کنید، شکست عشقی یا HIV مثبت یا موارد دیگر به اندازه این چیزهای اندوه بار، ما را متاثر نمی کند. بنابراین شاید ما پیش بینی خوبی نداشته باشیم؛ زیرا تجربه زیادی در این شرایط نداشته ایم.
شاید اگر تجربه بیشتری با چیزهای وحشتناک که برای ما اتفاق می افتد داشته باشیم ، شما این ری اکشن را خواهید داشت: “شما می دانید، چیزهای وحشتناکی برای من اتفاق می افتد. آنها خیلی بد نیستند.” بنابراین ایدن و همکارانش واقعا کار جالبی انجام دادند.
آنها این مورد عجیب و غریب را در جایی که در آن چیزهای وحشتناک اتفاق می افتد، یافتند و ممکن است آن ها را تکرار کنند تا ببینند آیا مردم در کاهش تمایلات خود در طول زمان بهتر عمل می کنند.
همچنین آنها به بررسی بچه هایی پرداختند که امتحان رانندگی داشتند. زیرا همانطور که می دانید ، برخی از شما ممکن است این تجربه را داشته باشید، “من هم این تجربه را داشتم که یک باردر این آزمون شکست خوردم”. یا ممکن است چندین بار در یک آزمون شکست بخورید تا در نهایت آن را قبول شوید. و بنابراین شما پیش بینی می کنید: “اگر آزمون را قبول شوم چقدر خوشحال خواهم شد”. یا اگر شکست بخورید چقدر بد خواهد شد
و سپس شما شکست می خورید، اما ناراحت نبودید. شاید شما در طول زمان سازگار شدید یا آپدیت شدید
و این کاری است که آنها انجام دادند.
آنها در واقع به پیش بینی های نوجوانان در مورد میزان خوشحالی آنها در برخورد با امتحان رانندگی پرداخته اند درصورتی که آنها شکست بخورند و اگر چندین مرتبه شکست بخورند آنها هربار دقیقتر عمل می کنند .
بنابراین در اینجا یک نمودار پیش بینی شده از میزان شادی و یک نمودار واقعی از آن در اختیار داریم و شما اساسا نموداری را مشاهده می کنید که ما در میلیون ها نمودار دیگر مشاهده می کنیم، یعنی این که مردم پیش بینی می کنند که شادی آنها کم است، اما شادی واقعی آنها واقعا بالا است. اما اگر پیش از این یک آزمایش قبلی نداشته اید، این یک تعصب تاثیر کلاسیک است.
سوال این است که آیا تا به حال تعصب تاثیر را در زمانی که به دفعات شکست می خورید کاهش داده اید؟ جواب خیر است.
هر باری که شکست می خورید ، شما دفعات بعدی را هم اشتباه حدس می زنید.و می گویید اگر این بار هم شکست بخورم باز ناراحت می شوم. اما اینطور نیست.
ما در این تعصب تاثیر با کسب تجربیات فراوان که غم انگیز است، بهتر نمی شویم. اما سوال این است، درست است که ما در آن بهتر نمی شویم ولی چرا خیلی ناراحت می شویم؟ چه چیز نادرستی وجود دارد؟ نمیتوانیم ببینیم که چقدر انعطاف پذیر هستیم؟
و دوباره، دانیل گیلبرت و همکارانش که با این چنین بی نظمی های روانشناختی فوق العاده ای روبرو شدند که او در مورد آن صحبت می کنند و این ها خیلی عمیق هستند و آنها کسانی هستند که شما واقعا می توانید برای خلاص شدن از این اشتباهات از آنها کمک بگیرید.
اولین چیزی که او به عنوان کانون اصلی، تمرکز می کند، در مورد آن حوادث است.
و این ایده ای است که ما در مورد پیش بینی های خود در مورد یک رویداد فکر می کنیم.
هرچیزی که می توانست در زندگیتان اتفاق بیفتد را فراموش کنید.
بیایید مثالی بزنیم. مثلا فردا ، شما یک DUH دریافت می کنید.
شما آزمون عادی STD خود را انجام می دهید و متوجه می شوید که HIV مثبت است. و شما می گویید “همه چیز در زندگی من در حال متوقف شدن است”
و من می گویم، “از الان تا یکسال بعد حس شما چگونه است؟” روی چه چیز تمرکز می کنید؟ شما می گویید “من اچ آی وی مثبت هستم”. این چیزی است که شما روی آن تمرکز می کنید “همه چیز در زندگی من متوقف می شود.” اما از الان تا یکسال، واقعا برای شما چه اتفاقی می افتد؟ شما به کلاس می روید. شما خوش میگذرانید. شما در مورد مشاغل تابستانی فکر می کنید. شما کیکهای واقعا خوبی را در سالن غذاخوری می خورید. تمام زندگی شما از این موارد پر می شود و این وضعیت HIV شما نیست، درست است؟ این فقط به آن اندازه که شما فکر می کنید باعث بهم ریختگی شما نمی شود. این کانون تمرکز است.
ما فقط بر روی این یکی تمرکز می کنیم. و همه چیزهای دیگر را نادیده می گیریم. و این همان پیش بینی اشتباه است
زیرا این چیزی است که کانون توجه قرار گرفته است. هنگامی که روی یک چیز تمرکز می کنید، شما دچار حدس اشتباه می شوید.
بنابراین هنگامی که شما در مورد سطوح شادی خود، مانند زمانی که شما شغلی را بدست می آورید یا کاری را انجام می دهید، پیش بینی می کنید، فقط به آن لحظه فک نکنید بلکه به محیط اطرافش توجه داشته باشید. به عنوان مثال اگر این کارآموزی را بدست آورید، چقدر خوشحال خواهید شد. شما واقعا تمایل دارید این قضیه در تابستان امسال اتفاق افتد، اما اگر در کنار آن، اتفاقات دیگری رخ دهد چه؟ هنوز هم روز بارانی خواهید داشت.
هنوز هم همه این مسائل وجود دارد. همان موضوعات مشابه با چیزهای نا مناسب.
اگر پیش بینی می کنید که چقدر احساس بدی می کنید، اگر این کلاس را انتخاب کنید، این به نوعی ریسک است و شما نمره بدی می گیرید، پس به جنبه های دیگر موضوع بیندیشید.
مانند اینکه شما می خواهید رتبه های دیگر را کسب کنید.
تابستان خواهد شد، و شما قصد دارید حرکت کنید، شما می خواهید منطقی عمل کنید که چرا آن نمره بد را گرفتید، به همه اینها فکر کنید.
و در آخرین بخش در مورد عقلانیت، ما را وارد تعصب دوم می کند که این اشتباهات را ایجاد می کند و این همان چیزی است که دن گیلبرت آن را نادیده گرفتن ایمنی نام نهاده است
و این ایده وی است که ما گاهی اوقات از قدرت آنچه که آن را سیستم ایمنی روان شناختی می نامیم، بی اطلاع هستیم. منظورش از این حرف چیست؟
به این معنی است که ما فقط تمایل داریم که با رویدادهای منفی سازگار شویم و مقابله کنیم. ما در واقع فقط تا حدی انعطاف پذیر هستیم. ما در واقع بسیار انعطاف پذیر تر اززمانی هستیم که گاهی اوقات فکر می کنیم. بنابراین واقعیت این است که ما واقعا اتفاقات بدی که برایمان می افتد را دوست نداریم. ذهن ما دوست ندارد که واقعا احساس بدی داشته باشد و ما مکانیسم های زیادی برای حس بهتری داشتن داریم ، در شرایطی که واقعا احساس بدی می کنیم. بگذارید بگوییم ما یک دلشکستگی داریم. آیا شما فقط می نشینید و افسوس جدایی می خورید؟
خیر، دوستانتان شما را از این حالت خارج کرده و شما فریاد می زنید یا به اینترنت می روید و به عکس های توله های سگ نگاه می کنید.
ما در این رویداد وحشتناکی که اتفاق می افتد به دام نیفتادیم. ما انعطاف زیادی برای غلبه بر مسائل داریم. این قضیه در خصوص گرفتن نمرات بد هم همینطور است. بله نمره بدیست اما شما مسیر را ادامه می دهید.
شما با دوستانتان بیرون می روید.
شما بر روی این مساله بد تمرکز نمی کنید. شما مکانیسم هایی دارید تا احساستان را خوب تر کنید وشما از این مکانسیم ها بیشتر از آنچه که درک کنید، استفاده می کنید. و ما مجموعه ای قدرتمند را داریم که خودمان را از فکر کردن به اینکه ما یک فرد بد هستیم یا زمانی که اتفاقات بد رخ می دهد، همه چیز آزار دهنده است، رها می کنیم. ما می توانیم عقلانی عمل کنیم و برای خودمان دلیل بیاوریم و معنای آن را پیدا کنیم.
ما همه این کارها را انجام می دهیم، زیرا ما مجموعه ای کامل از صفات روان شناختی داریم که خودمان را مجبور می کنیم تا حس بهتری داشته باشیم. چیزی که دیوانه کننده است، این است که ما متوجه نیستیم که اینها را داریم. ما دائما فراموش می کنیم که چقدر واقعا انعطاف پذیر هستیم.
و این بدان معنی است که ما پیش بینی اشتباه داریم و به همین دلیل من فکر می کنم این ویژگی آزار دهنده یکی از بدترین هاست زیرا این بدان معناست که شما بچه ها نمی دانید که چه قدر قدرتمند و چقدر انعطاف پذیر هستید.
و این چیزی است که من را بیشتر درباره نسل شما نگران می کند، که در بحث هایی مانند این کتاب( گوسفند عالی) و همه این موارد که درباره ریسک پذیر نبودن صحبت کردیم ، اشاره کردیم.
من فکر می کنم شما در مورد نتایج منفی ترسیده اید و درباره بازخورد منفی حتی بیشتر از نسل های دیگر ادعا می کنید.
و این تعصب شاید نتیجه این است. شما برای انجام این کارها ترسیدید. و آنچه از تحقیقات روانشناسی در مورد شما می دانیم، شما فقط قصد دارید خوب باشید. اگر شما آن کلاس مخاطره آمیز را بگیرید و یک نمره وحشتناک به دست آورید، شما همه این مکانیسم ها را دارید تا به بدی آنچه که تصور می کنید، احساس بدی نداشته باشید.
اگر شما ریسک کنید و سعی می کنید برای یک کار مخاطره امیز درخواست کنید و شما آن را دریافت نکنید، شما خیلی بهتر از چه که فکر می کنید، بهتر هستید.
و بنابراین این تعصبی است که من بیشتر در مود آن نگرانم زیرا به این معنی است که شما درباره پتانسیل هایتان در این مسیرها دچار پیش بینی اشتباه می شوید.
متن انگلیسی درس
But I want to talk about an even more insidious, annoying feature that’s related to this that I think affects you guys even more than this hedonic adaptation, which is what I’ll call annoying feature 4.
In addition to having hedonic adaptation, we also don’t realize that we’re going to have hedonic adaptation.
We don’t realize that our minds get used to this stuff.
And this is a particular thing that messes up our predictions because we think the happy things that we seek out are going to make us happy for a long time and, maybe even more insidious, we don’t realize that if bad things happen.
We’re just not going to be that affected by them very soon.
So we go back to our cat example, and the reason I chose this meme, in addition, is the fact that it’s funny because there’s a cat and lots of hot dogs where the bottom part where he’s like, “I believe I am going to enjoy this”.
This cat really believes that if he continues eating hot dogs, 6, 7, 8, 9, whatever, that the sixth or seventh hot dog is going to give him as much happiness as that first one.
And I think it’s funny, the cat, but we all have a little bit of the cat in us. We think these things that we buy, we think when we buy the new iPhone, we think we get into this new relationship, we think when we get into Yale, that we’re going to maintain the same level of happiness, but we’re just not.
This is an illusion. And it’s an illusion not just for this cat and his hot dogs.
It’s an illusion for when we think we’re going to have the perfect job that we really love, we’re going to get this awesome stuff, or we’re going to get in this awesome marriage or we’re going to get into Yale. We think this is going to be there, but it’s not. And if we realize that, we might be a lot happier. And so there’s a word for this that Dan Gilbert and his colleagues came up with.
They call this bias the impact bias, and this is the idea that we tend to overestimate the emotional impact of things in two ways, both in terms of their intensity and in terms of their duration.
We think they’re going to be better than they’re going to be at the moment we get it and we think that it’s going to last longer than it really does.
You saw one of these, the intensity part in the context of a study that I’m going to say one more time, because it’s so important to remind you guys of, it has to do with grades. Remember this study about predicting how badly or happy you’re going to feel if you get a grade that’s better or worse than you expect?
So if you get a grade that’s higher or lower than you expect, how will you feel on this 9 point scale? Here’s what students actually predict: If it’s higher than you expect, on a 9 point scale, you’re going to be an 8.
If it’s what you expect, you’re going to be almost 8, but if it’s worse than you expect, boom, you’re going to drop all the way down to 4/4.
What is it really?
It’s basically exactly the same the whole way down. It’s like not really different than you like really care about it. And so why am I telling you that? This is the case where we’re misspredicting the intensity of own reactions.
We predict that we’re going to be super happy if we get a grade that’s higher than we expect. Even worse, we predict we’re going to be really, really depressed and really sad if we get a grade that is worse than we expect. But, in practice, we’re just not that messed up. We also are messed up in terms of misspredicting the duration.
We think that events are going to last.
They’re going to affect us way longer than they actually do. And this prevents us from taking certain actions in the world that would make us happy or not or it may be risky. There might be a bad outcome. We think it’s going to affect us a lot and for a long time, but it kind of just doesn’t. And so here’s another example that’s close to home, sort of, because it involves residential colleges, but it’s residential colleges not here at Yale. It’s at that other school, at Harvard. Some of you may know that at Harvard, or at least at the time the study was run, you find out which residential college you’re in during your freshman year.
So you just learn like you’re in this residential college. They don’t know when they first get there, at least at the time of the study.
And what they asked is you know you’re going to find out tomorrow that you’re in like either a super good residential college like Adams house, which is the best house on our campus, or you’re like in a super crappy one. Like you’re like in Mather or like your quadded, which is like the terrible thing at Harvard. Right?
And they asked like how are you going to feel? In fact, how are you going to feel one year later? Like a year later, you’re stuck in this crappy residential college. How bad is that going to be and how people predict and predict on a 7 point scale? And what do you find? Well, here’s the graph of what people predict.
So they predict if I’m in the Siliman at Harvard, which is the best residential college obviously, then it’s going to be awesome. Like on my 7 point rating scale, a year from now, I’m going to be a 6 because it’s going to be awesome. If I’m in Franklin or like Styles or whatever, one of the not so good colleges, then my happiness is going to be half of what it could have been. Right? What is it actually a year on? It’s indistinguishable. We think these things are going to last for ever. Probably at the moment, you find out you got into a crappier one. You’re kind of like, “That’s a little crappy”.
but like after that moment, everything else takes over. And this graph is awesome because I think it shows one of the things I worry most about our missed prediction, which is that, yeah, we have this impact biased for positive things.
We predict it’s going to be awesome. It’s not as awesome as we expect, but we have way more of an impact bias for negative things.
We think this is going to destroy our lives to be in this crappy residential college. We’ll only be at half our happiness potential. But it just doesn’t nearly do it as much as we think. The impact bias we have for negative predictions is much worse than we think. And so just to give you a couple extreme examples.
One of the spots where researchers have looked at this, I think because researchers care a lot about this being academics, is our predictions about getting tenure, right?
So as you know, most of the junior faculty here will find out if they get tenure. Some will get tenure and then they have a job forever. Others will be denied tenure and they predict that their whole life will be over. They have to leave Yale, find a new job, etc.
And so Gilbert and colleagues actually asked professors to predict how happy are you going to feel if you get tenure and how sad or are you going to feel if you don’t get it. And so here, they find you get tenure predict, “I’m going to be super happy”.
You don’t get it you’re like, “Oh, this is going to be terrible”. What do you actually find? It’s just like you guys with grades, you’re like slightly over predicting for how happy you’re going to be if you get it. But you’re really under predicting how happy you’re going to be when you’re denied. This is not as bad as you think, right? Maybe you guys can’t relate to getting tenure. So here’s another example that might be more salient to you.
What if you go through a horrible breakup? You really thought you’re going to be with this person for a long time but you break up in a long term relationship.
You’re both predicting something about the intensity of how bad this is going to be and its duration. Are you right? Paul Eastwick and colleagues looked at this and it turns out you’re wrong.
Here’s your prediction of distress. So bigger bars are more happiness. Here’s what it actually is like. Basically, every point, if I asked you, how about 6 weeks in? How about 10 weeks in?
You’re just off in your predictions, You’re just way better.
You’re way happier than you expect even with this negative event. How about a really extreme negative event you might think. So you go in for a routine test at DOH.
You decide to get an STD test and you find out that you are HIV positive. Like this is something that you might all predict is going to really mess up your life and decrease your happiness for a long time, right? Here we have some famous examples of this. We have Charlie Sheen who found out he was HIV positive, and I love this next headline like from 11 months later. He says that how he’s doing.
He’s doing excellent. It’s like he’s having the best time of his life even though he’s HIV positive.
You might think that’s just because Charlie Sheen’s like a little bit off like normal people would be really messed up by this, but why is it really? Well, Steve and colleagues actually did this.
They actually looked at people’s predictions of their HIV test results and what people actually feel at the moment they get the HIV test results. And so you predict before and after. Here’s the predicted for a negative result. I think this is around out of 100, basically on the scale they use.
So you predict like you’re going to be pretty mid-range happy if you get this and it’s distress. So bigger numbers are worse and you predict that if you get a positive result, you’re pretty much at like max distress possible of finding out you’re HIV positive.
Right? What are the actual results? Well, they’re less good than you think and they’re way less bad than you think.
I mean this isn’t like the best day of your life when you find out you’re HIV positive. But it’s not nearly as bad as we think. And in fact, this is just the moment that you find out. If you look a year later, the results even even out even a bit more. So even the most horrible things, we are not good at predicting. And you might say maybe this is just because we don’t get to do this all the time.
Like if you think about the worst things in your life, your break ups or finding out you’re HIV positive or something, it doesn’t happen that much that these horrible things happen to us. So maybe we don’t predict well because we just don’t have that much experience with it.
Maybe if we had more experience with horrible things happening to us, we would be like, “You know, horrible things happen to me. They ain’t so bad”. And so Aiden and colleagues actually did a cool thing.
They found this strange case where horrible things happen and they might repeat happened to try to see do people get better at reducing their impact bias over time.
And they looked at kids, teens facing a driver’s exam. Because, as you know, some of you may have had, “I had this experience too where I failed once”. like you can sometimes fail multiple times in a row before you get it. And so you’re predicting like, “How happy am I going to be if I pass”. But you might have had the experience of predicting, you’re going to be really upset if you fail. And then you fail, then you weren’t that upset. Maybe you update over time. And so that’s what they did.
They actually looked at teens’ forecasts of how happy they’re going to be if they fail the driver exam and if they fail multiple times are they more accurate as they fail more and more.
And so here’s a graph of predicted and actual happiness, and you are seeing basically what we’ve seen on a million other graphs, which is that people are predicting that they’re going to be really low on happiness but their actual happiness is really high. But that’s if you’ve never had a previous test before that’s a classic impact bias.
Question is does the impact bias get lessened if you fail the number of times before and had the experience? The answer is no.
Every single time you fail, you still mispredict the next time that you’re like, “This time I’m still going to be really upset if I fail”. and you’re just not.
We don’t get better at impact bias as we get more experience with it, which is kind of sad. And so there’s this question about we’re not getting better at it but why are we so bad at this? What is messing us up? Why can’t we see how resilient we’re really going to be?
And again, we have Dan Gilbert and colleagues who came up with these like fantastic psychological biases that he talks about and these are pretty profound and they’re ones that you can actually work on to get rid of these biases.
The first of these is what he calls focalism.
And this is the idea that we think about our predictions about an event.
We tend to think about just one thing about those events, forgetting everything else that could happen in our lives right. So let’s take an example. Like tomorrow, you get a DUH.
You do your routine STD test and you find out you’re HIV positive. And you’re like, “Everything in my life is going to stop”. And I say, “A year from now how are you going to feel?” What are you focusing on? You’re like, “I am HIV positive”.
That is the thing you’re focusing on, “Everything in my life is going to stop”. But a year from now, what’s really happening to you? You’re going to classes. You’re hanging out. You’re thinking about summer jobs. You’re eating really good cupcakes in the dining hall. Your life is filled with all this stuff that’s not your HIV status, right? It’s just not going to mess you up as much as you think. This is focalism.
We focus on this one thing. We ignore all this other stuff. And this is the misprediction. This is what focalism is. When you focus on the one thing, you mispredict.
So when you’re predicting about your own happiness levels, like if you get a job or you do something, think not just about that moment but think about the stuff surrounding it. Like okay, that’s how happy you’re going to be if you get this internship. You really want this summer but what else is going to happen around it? There’s still going to be rainy days.
There’s still going to be all this stuff.
Same thing with the bad stuff. If you’re predicting like how bad you’ll feel if you take this class that’s kind of risky and you get a bad grade, think about the stuff around it.
You’re going to have other grades.
It’s going to be the summer, you’re going to move off, you’re going to rationalize why you get that bad grade, all that stuff.
And that last part about rationalization gets us to the second bias that causes these mispredictions, and that’s what Dan Gilbert calls immune neglect. And this is his idea that we are sometimes unaware of the power of what he calls our psychological immune system. What does he mean by this?
He means that we just have this tendency to adapt to and cope with negative events. We’re actually just pretty resilient. We’re actually a lot more resilient than we like to think sometimes. So the fact of the matter is we actually don’t like when sucky things happen to us. Our minds don’t like to feel really awful and we have lots of mechanisms for feeling better when we feel really awful. Let’s say we have a breakup. Do you just like sit there and bemoan the breakup?
No, Your friends will take you out and you go get a scream or you go on the internet and look at pictures of puppies.
We are not trapped in this horrible event that happens. We have lots of resilience to get over things. This is true with bad grades,too.
Yes, it’s a bad grade, but you move on.
You go out with your friends. You’re not stuck in this focus. You have mechanisms to make yourself feel better and you engage in those mechanisms much more so than you realize. And we have a set of powerful ones to get ourselves out of thinking that we are a bad person or things are really awful when bad things happen. We can rationalize and we give ourselves reasons and we find meaning.
We do all these things because we have a whole suite of psychological traits to force ourselves to feel better. The crazy thing is we don’t realize we have these. We’re constantly forgetting how resilient we really, really are.
And that means we’re mispredicting, and this is why I think this annoying feature is one of the most insidious ones because it means you guys don’t know how powerful and how resilient you are.
And this is the thing that worries me most about your generation, which in discussions, like this book Excellent Sheep, and all these things have been talked about in terms of being not very risk seeking.
I think you’re scared about negative outcomes and negative feedback even more as folks have claimed than other generations.
And this bias is maybe the result of this. You’re scared to take on these things. And what we know about you from psychology research is you’re just going to be fine. If you take that risky class and you get a crappy grade, you’re gonna have all these mechanisms to not feel as bad, as much bad, or as long bad as you think.
If you go risky and you try to apply for a risky job and you don’t get it, you’re just going to be a lot better than you think.
And so this is the bias I worry about most because it means you’re mispredicting your own potential in these ways that are kind of.
