سرفصل های مهم
چگونه زخم خود را درمان می کند
توضیح مختصر
Our skin is the largest organ in our bodies, with a surface area of about 20 square feet in adults. When we are cut or wounded, our skin begins to repair itself through a complex, well-coordinated process. Sarthak Sinha takes us past the epidermis and into the dermis to investigate this regenerative response.
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح خیلی سخت
دانلود اپلیکیشن «زوم»
فایل ویدیویی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمهی درس
Translator: Mohsen Heidary Reviewer: Farnaz Saghafi بزرگترین اندام در بدن شما کبد یا مغزتان نیست.
بلکه پوست شماست، با مساحتی حدود ۱/۸۵ متر مربع در بزرگسالان. هر چند مناطق مختلف پوست ویژگیهای مختلفی دارند، ولی بخش عمده آن وظایف مشترکی را بر عهده دارند مانند عرق کردن، احساس سرما و گرما و رشد مو.
اما پس از یک برش یا زخم عمیق پوست تازه التیام یافته، با مناطق اطراف خود متفاوت به نظر خواهد رسید و ممکن است برای مدتی، یا هرگزنتواند تمام تواناییهای خود را به طور کامل به دست آورد. برای درک دلیل این مسئله، باید ساختار پوست انسان را بررسی کنیم. لایه رویی به نام اپیدرم عمدتا متشکل از سلولهای سخت شده به نام کراتینوسیت است و باعث حفاظت میشود.
از آنجایی که لایه بیرونی آن دائما در حال ریزش و جایگزین شدن است، ترمیم نسبتا آسانی دارد. اما گاهی اوقات یک زخم به درم «غشای میانی پوست» نفوذ میکند، که دارای رگهای خونی و غدد مختلف و پایانههای عصبی است که مسئول بسیاری از عملکردهای پوست هستند.
وقتی این اتفاق میافتد، فرایند ترمیم در چهار مرحله پشت سر هم به جریان میافتد. مرحله اول «هموستاز» پاسخ پوست به دو تهدید فوری است، اینکه شما دارید خون از دست میدهید و اینکه مانع فیزیکی اپیدرم به خطر افتاده است.
همزمان با تنگ شدن رگهای خونی برای به حداقل رساندن خونریزی طی فرآیندی که به نام انقباض عروق شناخته میشود، هر دو تهدید با تشکیل لخته خون، دفع میشوند. پروتئین خاصی به نام فیبرین، پیوندهای عرضی را در بالای پوست تشکیل میدهد که مانع از خروج خون و ورود باکتری ها یا عوامل بیماری زا به جریان خون میشود.
پس از حدود سه ساعت از این رویداد، پوست شروع به قرمز شدن میکند، که نشاندهنده مرحله بعد، یعنی التهاب است. با کنترل خونریزی و ایجاد مانع ایمنی، بدن سلولهای ویژهای را برای مبارزه با هر گونه عامل بیماری زای احتمالیِ وارد شده بسیج میکند.
یکی از مهمترین این سلولها، گلبول های سفید خون با نام «ماکروفاژ»ها هستند، که باکتریها و بافت آسیبدیده را طی فرآیندی به نام فاگوسیتوز میبلعند، علاوه بر آن فاکتورهای رشد را برای تحریک التیام زخم تولید میکنند
از آنجایی که این سربازان کوچک باید از طریق خون به محل زخم برسند، رگهای خونی که قبلا منقبض شده بودند اکنون طی فرآیندی که اتساع عروق نامیده میشود باز میشوند. حدود دو تا سه روز پس از زخم، مرحله تکثیر، با ورود سلولهای فیبروبلاست به زخم طی فرآیندی به نام رسوب کلاژن شروع میشود،
آنها یک پروتئین رشتهای به نام کلاژن را در محل زخم تولید میکنند، که بافت پیوندی پوست را به جای «فیبرین» موجود قبلی تشکیل میدهد.
با تقسیم سلولهای اپیدرمی برای بازسازی لایه بیرونی پوست، درم برای بستن زخم، منقبض میشود.
در نهایت، در مرحله چهارمِ بازسازی، زخمی که با رسوب کلاژن ساخته شده شروع به بازآرایی و تبدیل به انواع خاص میکند.
در طول این فرآیند که ممکن است بیش از یک سال به طول انجامد استحکام کششی پوست جدید بهبود مییابد، و رگهای خونی و اتصالات دیگر تقویت میشوند.
با گذشت زمان، بافت جدید می تواند ۵۰ تا ۸۰ درصد کارایی اصلی خود به دست آورد، و این امر به شدتِ زخم اولیه و عملکرد خود پوست بستگی دارد.
اما از آنجا که پوست به طور کامل بازسازی نمیشود، جای زخم همچنان به صورت یک موضوع بالینی مهم برای پزشکان در سراسر جهان باقیست.
با وجود این که پژوهشگران گامهای قابل توجهی در درک فرآیند التیام زخم برداشته اند، اسرار اساسی زیادی همچنان حل نشده باقی ماندهاند.
برای مثال: آیا سلولهای «فیبروبلاست» از رگ های خونی میآیند یا از بافت پوست مجاور زخم؟
و چرا برخی پستانداران دیگر مانند آهو زخمهای خود را بسیار موثرتر و کاملتر از انسان التیام میدهند؟
با یافتن پاسخ به این پرسش و پرسشهای دیگر ممکن است روزی آن قدر خوب قادر به التیام زخم های خود باشیم که جای زخم به خاطره بدل شود
متن انگلیسی درس
The largest organ in your body isn’t your liver or your brain.
It’s your skin, with a surface area of about 20 square feet in adults. Though different areas of the skin have different characteristics, much of this surface performs similar functions, such as sweating, feeling heat and cold, and growing hair.
But after a deep cut or wound, the newly healed skin will look different from the surrounding area, and may not fully regain all its abilities for a while, or at all. To understand why this happens, we need to look at the structure of the human skin. The top layer, called the epidermis, consists mostly of hardened cells, called keratinocytes, and provides protection.
Since its outer layer is constantly being shed and renewed, it’s pretty easy to repair. But sometimes a wound penetrates into the dermis, which contains blood vessels and the various glands and nerve endings that enable the skin’s many functions.
And when that happens, it triggers the four overlapping stages of the regenerative process. The first stage, hemostasis, is the skin’s response to two immediate threats: that you’re now losing blood and that the physical barrier of the epidermis has been compromised.
As the blood vessels tighten to minimize the bleeding, in a process known as vasoconstriction, both threats are averted by forming a blood clot. A special protein known as fibrin forms cross-links on the top of the skin, preventing blood from flowing out and bacteria or pathogens from getting in. After about three hours of this, the skin begins to turn red, signaling the next stage, inflammation. With bleeding under control and the barrier secured, the body sends special cells to fight any pathogens that may have gotten through.
Among the most important of these are white blood cells, known as macrophages, which devour bacteria and damage tissue through a process known as phagocytosis, in addition to producing growth factors to spur healing.
And because these tiny soldiers need to travel through the blood to get to the wound site, the previously constricted blood vessels now expand in a process called vasodilation. About two to three days after the wound, the proliferative stage occurs, when fibroblast cells begin to enter the wound.
In the process of collagen deposition, they produce a fibrous protein called collagen in the wound site, forming connective skin tissue to replace the fibrin from before.
As epidermal cells divide to reform the outer layer of skin, the dermis contracts to close the wound.
Finally, in the fourth stage of remodeling, the wound matures as the newly deposited collagen is rearranged and converted into specific types.
Through this process, which can take over a year, the tensile strength of the new skin is improved, and blood vessels and other connections are strengthened.
With time, the new tissue can reach from 50-80% of some of its original healthy function, depending on the severity of the initial wound and on the function itself.
But because the skin does not fully recover, scarring continues to be a major clinical issue for doctors around the world.
And even though researchers have made significant strides in understanding the healing process, many fundamental mysteries remain unresolved.
For instance, do fibroblast cells arrive from the blood vessels or from skin tissue adjacent to the wound?
And why do some other mammals, such as deer, heal their wounds much more efficiently and completely than humans?
By finding the answers to these questions and others, we may one day be able to heal ourselves so well that scars will be just a memory.
مشارکت کنندگان در این صفحه
تا کنون فردی در بازسازی این صفحه مشارکت نداشته است.
🖊 شما نیز میتوانید برای مشارکت در ترجمهی این صفحه یا اصلاح متن انگلیسی، به این لینک مراجعه بفرمایید.