گردبادها چگونه شکل میگیرند

پکیج: آموزشگاه تد / سرفصل: برترین ها / درس 21

آموزشگاه تد

13 سرفصل | 232 درس

گردبادها چگونه شکل میگیرند

توضیح مختصر

Tornadoes are the most violent storms on Earth, with wind velocities that can exceed 200 miles per hour. How do these terrifying cyclones form?

  • زمان مطالعه 0 دقیقه
  • سطح خیلی سخت

دانلود اپلیکیشن «زوم»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زوم» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زوم»

فایل ویدیویی

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

ترجمه‌ی درس

Translator: sadegh zabihi Reviewer: soheila Jafari به من می‌گویند تعقیب کننده گردباد. وقتی که باد بلند می‌شود و شرایط فرآهم است، من ماشینم را برمی‌دارم و توفان‌های شدید را دنبال می‌کنم، می‌گویید، «دیوانه؟»

شاید، اما واقعا من این هیولاهای آسمانی را تعقیب می‌کنم تا درباره آنها بیاموزم. می‌خواهم آن چه می‌دانم را با شما قسمت کنم.

گردبادها ستون‌های هوایی هستند که با سرعت زیادی می‌چرخند و توفانی رابه وجود می‌آورند که با قیفی از ابر به زمین وصل می‌شود. وقتی که این اتفاق می‌افتد، آنها زمین را می‌درند، و تهدیدی جدی برای زندگی و دارایی هستند. به همین دلیل است که تحقیقات زیادی بر روی این پدیده انجام گرفته است، اما حقیقت این است که هنوز چیزهای خیلی زیادی درباره شکل گیری گردبادها نمی‌دانیم.

شرایطی که موجب به وجود آمدن یک گردباد می‌شود لزوما گردباد دیگری را به وجود نمی‌آورد. اما از زمانی که مردم شروع به ثبت گردبادها کرده‌اند چیزهای زیادی یاد گرفته‌ایم، مثل روش تشخیص علامت‌ها وقتی که گردبادی آسمان را در هم می‌آمیزد.

دوست دارید سوار شوید و با من بیایید؟ گردبادها با یک توفان رعد و برق شروع می‌شوند اما نه هر توفانی. این توفان‌ها که سوپرسل نام دارند مجموعه‌ای از توفان‌های تندری قدرتمند هستند

با رسیدن توفان به ارتفاع ۱۵٫۰۰۰ متری بادهای پرقدرت، تگرگ‌های عظیم و همچنین گاهی سیل و رعد و برق‌های غول‌آسا به وجود می‌آیند. این گونه توفان‌ها هستند که گردبادها را به وجود می‌آورند، اما تنها در صورتی که همه شرایط مهیا باشد، سرنخ‌هایی که ما می‌توانیم با اندازه گیری و جستجوی آنها یک توفان را پیش بینی کنیم.

هوای بالا رونده اولین چیزی است که برای توسعه گردباد لازم است. هر توفانی زمانی به وجود می‌آید که چگالش اتفاق بیافتد، محصول جانبی ابرها.

چگالش گرما آزاد می‌کند، و گرما به انرژی بالابرنده حجم هوای زیادی تبدیل می‌شود. هرچه چگالش بیشتر باشد و ابرهای توفان‌زا بزرگتر باشند، این جریان‌های رو به بالا شدیدتر خواهند بود.

در سوپرسل‌ها، هوای بالارونده به شکل به خصوصی قدرتمند است. در هنگام بالا رفتن، هوا می‌تواند جهت خود را تغییر دهد و با سرعت بیشتری حرکت کند.

در نهایت، اگر رطوبت زیادی در پایین دست توفان وجود داشته باشد، یک ابر عظیم پایه به وجود می‌آید، که اگر گردباد به وجود بیاید این ابر تغذیه آن را فرآهم خواهد آورد.

وقتی همه این چیزها سر جای خودش قرار گرفت، توفان می‌تواند جریانی چرخشی به وجود بیاورد که باعث به وجود آمدن مجرایی پهن از هوای چرخنده می‌شود که به سمت بالا کشیده می‌شود. ما به این می‌گوییم مزوسیکلون.

هوای خشک، خنک و فرو رفته بیرون شروع به پیچیدن دور پشت مزوسیکلون می‌کند، و چیزی به نام جریان هوای پشتی را به وجود می‌آورد.

این سناریوی عجیب اختلاف دمای شدیدی بین هوای داخل مزوسیکلون و خارج از آن به وجود می‌آورد، و مرتبه‌ای از ناپایداری را به وجود می‌آورد که گردباد می‌تواند در آن شکل بگیرد. آنگاه، قسمت پایینی مزوسیکلون تنگ می‌شود، و سرعت باد را افزایش می‌دهد.

اگر، و این اگر بزرگی است، این قیف هوا به سمت پایین به طرف ابر مرطوب پایه در پایین توفان مولد حرکت کند، آن را به درون می‌مکد و به دیوار چرخنده‌ای از ابر تبدیل می‌کند، که ارتباط بین توفان به وجود آمده و زمین را برقرار می‌کند.

لحظه‌ای که این مجرای چرخنده ابر زمین را لمس کند به گردباد تبدیل خواهد شد،

بیشتر آنها کوچک و کوتاه هستند و بادهایی با سرعت ۱۰۰- ۱۸۰ کیلومتربرساعت تولید می‌کنند اما باقی تا یک ساعت دوام می‌آورند و بادهایی با سرعت ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت تولید می‌کنند.

زیبا اما وحشتناک هستند، مخصوصاً اگر خودتان یا شهرتان سر راهش قرار داشته باشید.

در آن صورت، هیچ کس حتی تعقیب کننده گردبادی مثل من هم از دیدن آن لذت نخواهد برد.

درست مانند سایر چیزها، گردبادها هم پایانی دارند.

وقتی که اختلاف دما از بین برود و شرایط پایدارتر شود، یا رطوبت هوا کاهش پیدا کند، لحظه‌ای که توفان خشمگین مولد گشتاور خود را از دست بدهد گردبادش را هم به درون می‌کشد.

با این حال، هواشناسان و تعقیب کننده‌های توفان مثل من گوش به زنگ می‌مانند و همیشه مراقب هستند تا کی دوباره توفان کمند بلندش را رها کند.

متن انگلیسی درس

They call me the tornado chaser. When the wind is up and conditions are right, I get in my car and follow violent storms. “Crazy,” you say?

Perhaps, but really I chase these sky beasts to learn about them. I want to share with you what I know.

Tornadoes are rapidly rotating columns of air that form inside storms that connect with the ground via a funnel of cloud. When that happens, they tear across the Earth, posing a huge threat to life and property. Because of this, there’s a great deal of research into these phenomena, but the truth is, there’s still a lot we don’t know about how tornadoes form.

The conditions that may give rise to one tornado won’t necessarily cause another. But we have learned a lot since people first started recording tornadoes, like how to recognize the signs when one is brewing in the sky.

Are you coming along for the ride? Tornadoes begin with a thunderstorm but not just any thunderstorm. These are especially powerful, towering thunderstorms called supercells.

Reaching up to over 50,000 feet, they bring high force winds, giant hailstones, sometimes flooding and great flashes of lightning, too. These are the kinds of storms that breed tornadoes, but only if there are also very specific conditions in place, clues that we can measure and look out for when we’re trying to forecast a storm.

Rising air is the first ingredient needed for a tornado to develop. Any storm is formed when condensation occurs, the byproducts of the clouds.

Condensation releases heat, and heat becomes the energy that drives huge upward drafts of air. The more condensation and the bigger the storm clouds grow, the more powerful those updrafts become.

In supercells, this rising airmass is particularly strong. As the air climbs, it can change direction and start to move more quickly.

Finally, at the storm’s base, if there is a lot of moisture, a huge cloud base develops, giving the tornado something to feed off later, if it gets that far.

When all these things are in place, a vortex can develop enclosed by the storm, and forming a wide, tall tube of spinning air that then gets pulled upwards. We call this a mesocyclone.

Outside, cool, dry, sinking air starts to wrap around the back of this mesocyclone, forming what’s known as a rear flank downdraft.

This unusual scenario creates a stark temperature difference between the air inside the mesocyclone, and the air outside, building up a level of instability that allows a tornado to thrive. Then, the mesocyclone’s lower part becomes tighter, increasing the speed of the wind.

If, and that’s a big if, this funnel of air moves down into that large, moist cloud base at the bottom of the parent storm, it sucks it in and turns it into a rotating wall of cloud, forming a link between the storm that created it and the Earth.

The second that tube of spinning cloud touches the ground, it becomes a tornado.

Most are small and short-lived, producing winds of 65-110 miles per hour, but others can last for over an hour, producing 200 mile per hour winds.

They are beautiful but terrifying, especially if you or your town is in its path.

In that case, no one, not even tornado chasers like me, enjoy watching thing unfold.

Just like everything, however, tornadoes do come to an end.

When the temperature difference disappears and conditions grow more stable, or the moisture in the air dries up, the once fierce parent storm loses momentum and draws its tornado back inside.

Even so, meteorologists and storm chasers like me will remain on the lookout, watching, always watching to see if the storm releases its long rope again.

مشارکت کنندگان در این صفحه

تا کنون فردی در بازسازی این صفحه مشارکت نداشته است.

🖊 شما نیز می‌توانید برای مشارکت در ترجمه‌ی این صفحه یا اصلاح متن انگلیسی، به این لینک مراجعه بفرمایید.