سرفصل های مهم
ظهور و سقوط دیوار برلین
توضیح مختصر
On August 13, 1961, construction workers began tearing up streets and erecting barriers in Berlin. This night marked the beginning of one of history's most infamous dividing lines- the Berlin Wall. Construction continued for a decade as the wall cut through neighborhoods, separated families, and divided not just Germany, but the world.
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح خیلی سخت
دانلود اپلیکیشن «زوم»
فایل ویدیویی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمهی درس
در اولین ساعات ۱۳ اوت ۱۹۶۱، کارگران ساختمانی آلمان شرقی با پشتیبانی پلیس و سربازان شروع کردند به فروریختن خیابانها و برپایی موانعی در شهر برلین و حومه آن.
این شب سرآغاز یکی از رسواترین مرزهای جداکننده در تاریخ به شمار میرود، دیوار برلین.
ساختن دیوار تا یک دهه پس از آن ادامه یافت و دیوار از میان محلهها گذشت، خانوادهها را جدا کرد، و نه تنها آلمان، بلکه تمامی جهان را به دو بخش تقسیم کرد.
برای فهم این که چطور به این نقطه رسیدیم، باید به جنگ جهانی دوم برگردیم.
آمریکا، بریتانیا و فرانسه همراه شوروی سابق علیه دولتهای محور بسیج شدند.
پس از شکست آلمان نازی، هر یک از ملتهای پیروز بخشی از این کشور را اشغال کرد.
تقسیم آلمان قرار بود موقتی باشد، اما متحدین سابق بر سر برنامههای خود برای اروپای پس از جنگ دچار اختلاف نظر شدند.
همزمان با تبلیغات قدرتهای غربی بر اقتصاد بازار آزاد اتحاد جماهیر شوری به دنبال پر کردن اطراف خود با کشورهای کمونیستی مطیع بود، از جمله آلمان ضعیف.
با وخیم شدن روابط آنان، جمهوری فدرال آلمان در غرب تشکیل شد و شوروی جمهوری دموکراتیک آلمان را در شرق تاسیس کرد.
کشورهای اقماری شوروی مناسبات و تجارت با غرب را محدود کردند، و یک مرز غیرقابل تردد مجازی شکل گرفت.
این مرز به پرده آهنین مشهور شد. مسائل بویژه در برلین پایتخت آلمان سابق، پیچیده بود.
هرچند شهر تماما در قلمرو آلمان شرقی و جمهوی دمکراتیک آلمان بود، طبق توافق قبل از جنگ، متحدین میتوانستند دولت مشترک داشته باشند.
بنابراین آمریکا، بریتانیا، و فرانسه منطقه دمکراتیکی را در برلین غربی ایجاد کردند.
وقتی که مردم آلمان شرقی رسما اجازه ترک کشور را نداشتند، در برلین، مردم میتوانستند پیاده، یا با مترو، تراموا یا اتوبوس، به نیمه غربی بروند، و سپس به آلمان غربی یا دورتر سفر کنند.
این مرز باز، از نظر رهبران آلمان شرقی مشکل به حساب میآمد. آنها بر حق خود به عنوان نماینده مقاومت کمونیستی علیه هیتلر اصرار کرده و آلمان غربی را ادامه رژیم نازی خواندند.
وقتی که آمریکا و متحدانش پای ساختوساز آلمان غربی پول میریختند اتحاد شوروی منابع شرق را به عنوان غرامت جنگ میبرد، تا اقتصاد خود را از قبل هم کمتر رقابتی کند.
زندگی در آلمان شرقی زیر نگاه مراقب اشتازی جریان داشت، پلیس مخفی که ماموران شنود و خبرچینهایش شهروندان را برای کوچکترین نشانی از خیانت زیر نظر داشت.
وقتی که در شرق مردم آموزش و بیمه بهداشت رایگان داشتند، غرب با افزایش حقوق مردم، کالاهای مصرفی بیشتر، و آزادیهای فردی بزرگتر همراه بود.
تا ۱۹۶۱ حدود سه و نیم میلیون نفر، حدود ۲۰ درصد جمعیت آلمان شرقی، آنجا را ترک کرده بود، از جمله بسیاری از جوانان تحصیلکرده.
برای پیشگیری از خسران بیشتر، آلمان شرقی تصمیم گرفت تا مرزها را ببندد، و اینجا بود که دیوار برلین برپا شد.
به طول ۴۳ کیلومتر در برلین، و ۱۱۲ کیلومتر دیگر در آلمان شرقی مرز اولیه از جنس سیم خاردار و نرده آهنی بود.
برخی از برلینیها با پرش از روی سیم خاردار یا پریدن از پنجره فرار کردند، اما با تداوم یافتن دیوار، فرار مشکلتر شد.
تا ۱۹۶۵، ۱۰۶ کیلومتر از دیوار بتنی سه متر و ۶۰ سانتی اضافه شد که بالایش لولههای صیقلی بود تا کسی نتواند از آن بالا رود.
در سالهای بعدی، دیوار با سپرهای میخدار، سگهای نگهبان، و حتی مین تحکیم شد، به علاوه ۳۰۲ برج مراقبت و ۲۰ سنگر.
حصاری موازی نیز در محوطه ۱۰۰ متری پشت دیوار تعبیه شد به نام نوار مرگ.
آنجا، تمام ساختمانها را فروریخته و زمین را با شن پوشاندند تا چشماندازی مسطح برای صدها محافظ ایجاد شود که دستور داشتند به هر فردی که عبور کند شلیک کنند.
با این وجود، حدود پنج هزار نفر توانستند از آلمان شرقی فرار کنند بین سالهای ۱۹۶۱ تا ۱۹۸۹.
برخی دیپلماتها یا ورزشکاران موقع سفرهای خارجی پناهنده سیاسی شدند، دیگران شهروندان عادی بودند که تونل حفر کردند، در کانالهای آب شنا کردند، با بالون پرواز کردند، یا حتی با دزدیدن تانک از وسط دیوار رد شدند.
اما خطر بسیار بالا بود. بیش از ۱۳۸ نفر در جریان فرار جان باختند.
برخی جلوی چشم شهروندان عاجز از کمک آلمان غربی تیرخوردند.
دیوار با ممانعت از رفتن نیروی کار، اقتصاد آلمان شرقی را تثبیت کرد، اما شهرت آنجا را خدشهدار کرد، تا به نمادی جهانی از سرکوب کمونیستی بدل شود.
به عنوان بخشی از همبستگی با شرق، پیمان اولیه ۱۹۷۲ آلمان شرقی را به شکل واقعگرایانه به رسمیت شناخت در حالی که آلمان غربی امید غایی اتحاد را حفظ کرد.
هرچند رژیم شرق کمکم به خانوادهها اجازه ملاقات میداد، اما مردم را از بهرهبرداری از این حق با کاغذبازیهای فرسایشی و بهای گران بر حذر میداشت.
با این وجود با سیل تقاضا مواجه بود.
در پایان دهه ۱۹۸۰، آزاد شدن دیگر رژیمهای بلوک شرق موجب تظاهرات گسترده برای آزادی سفر و دمکراسیخواهانه شد.
در شامگاه نهم نوامبر ۱۹۸۹، آلمان شرقی تلاش کرد با تسهیل صدور مجوز سفر تنش را کاهش دهد.
اما این اعلان هزاران شهرند برلین شرقی را به معابر دیوار مرزی کشاند، تا نگهبانان متعجب را به بازکردن فوری درها مجبور کنند.
خیل مردم هیجانزده به برلین غربی ریختند و ساکنان هر دو طرف دیوار روی آن پایکوبی کردند.
و دیگران با هر چه که دم دستشان بود شروع کردند به تخریب دیوار.
هرجند نگهبانان مرزی ابتدا سعی کردند طبق دستور عمل کنند، خیلی زود معلوم شد که سالهای جدایی به پایان رسیده.
پس از چهار دهه آلمان رسما در اکتبر ۱۹۹۰ متحد شد.
و اتحاد شوروی کمی بعد سقوط کرد.
امروز، بخشهایی از دیوار هنوز باقیست تا یادآوری کند که هر مرزی را که علیه آزادی پی میافکنیم، میتوانیم در هم شکنیم.
متن انگلیسی درس
In the early hours of August 13, 1961, East German construction workers flanked by soldiers and police began tearing up streets and erecting barriers throughout the city of Berlin and its surroundings.
This night marked the beginning of one of history’s most infamous dividing lines, the Berlin Wall.
Construction on the wall continued for the next decade as it cut through neighborhoods, separated families, and divided not just Germany, but the world.
To understand how we got to this point, we have to go back to World War II.
America, Britain, and France joined forces with the Soviet Union against the Axis Powers.
After they defeated Nazi Germany, each of the victorious nations occupied part of the country.
The division was meant to be temporary, but the former allies found themselves at odds over their visions for post-war Europe.
While Western powers promoted liberal market economies, the Soviet Union sought to surround itself with obedient Communist nations, including a weakened Germany.
As their relations deteriorated, the Federal Republic of Germany was formed in the West while the Soviets established the German Democratic Republic in the East.
The Soviet satellite countries restricted Western trade and movement, so a virtually impassable border formed.
It became known as the Iron Curtain. In the former German capital of Berlin, things were particularly complicated.
Although the city lay fully within the East German territory of the GDR, the post-war agreement gave the allies joint administration.
So America, Britain, and France created a Democratic enclave in Berlin’s western districts.
While East Germans were officially banned from leaving the country, in Berlin, it was simply a matter of walking, or riding a subway, streetcar or bus, to the Western half, then traveling on to West Germany or beyond.
This open border posed a problem for the East German leadership.
They had staked a claim to represent the Communist resistance against Hitler and portrayed Western Germany as a continuation of the Nazi regime.
While the U.S. and its allies poured money into West Germany’s reconstruction, the Soviet Union extracted resources from the East as war reparations, making its planned economy even less competitive.
Life in East Germany passed under the watchful eye of the Stasi, the secret police whose wiretaps and informants monitored citizens for any hint of disloyalty.
While there was free health care and education in the East, the West boasted higher salaries, more consumer goods, and greater personal freedom.
By 1961, about 3/5 million people, nearly 20% of the East German population, had left, including many young professionals.
To prevent further losses, East Germany decided to close the border, and that’s where the Berlin Wall came in.
Extending for 43 kilometers through Berlin, and a further 112 through East Germany, the initial barrier consisted of barbed wire and mesh fencing.
Some Berliners escaped by jumping over the wire or leaving from windows, but as the wall expanded, this became more difficult.
By 1965, 106 kilometers of 3/6-meter-high concrete barricades had been added topped with a smooth pipe to prevent climbing.
Over the coming years, the barrier was strengthened with spike strips, guard dogs, and even landmines, along with 302 watchtowers and 20 bunkers.
A parallel fence in the rear set off a 100-meter area called the death strip.
There, all buildings were demolished and the ground covered with sand to provide a clear line of sight for the hundreds of guards ordered to shoot anyone attempting to cross.
Nevertheless, nearly 5,000 people in total managed to flee East Germany between 1961 and 1989.
Some were diplomats or athletes who defected while abroad, but others were ordinary citizens who dug tunnels, swam across canals, flew hot air balloons, or even crashed a stolen tank through the wall.
Yet the risk was great. Over 138 people died while attempting escape.
Some shot in full view of West Germans powerless to help them.
The wall stabilized East Germany’s economy by preventing its work force from leaving, but tarnished its reputation, becoming a global symbol of Communist repression.
As part of reconciliation with the East, the Basic Treaty of 1972 recognized East Germany pragmatically while West Germany retained its hope for eventual reunification.
Although the Eastern regime gradually allowed family visits, it tried to discourage people from exercising these rights with an arduous bureaucratic process and high fees.
Nonetheless, it was still overwhelmed by applications.
By the end of the 1980’s, the liberalization of other Eastern Bloc regimes caused mass demonstrations for free travel and demands for democracy.
On the evening of November 9, 1989, East Germany tried to defuse tension by making travel permits easier to obtain.
But the announcement brought thousands of East Berliners to the border crossing points in the wall, forcing the surprised guards to open the gates immediately.
Rejoicing crowds poured into West Berlin as people from both sides danced atop the wall.
And others began to demolish it with whatever tools they could find.
Although the border guards initially tried to maintain order, it was soon clear that the years of division were at an end.
After four decades, Germany was officially reunified in October 1990.
And the Soviet Union fell soon after.
Today, parts of the wall still stand as a reminder that any barriers we put up to impede freedom, we can also break down.
مشارکت کنندگان در این صفحه
تا کنون فردی در بازسازی این صفحه مشارکت نداشته است.
🖊 شما نیز میتوانید برای مشارکت در ترجمهی این صفحه یا اصلاح متن انگلیسی، به این لینک مراجعه بفرمایید.