سرفصل های مهم
افسردگی چیست؟
توضیح مختصر
Depression is the leading cause of disability in the world; in the United States, close to ten percent of adults struggle with the disease. But because it's a mental illness, it can be a lot harder to understand than, say, high cholesterol. Helen M. Farrell examines the symptoms and treatments of depression, and gives some tips for how you might help a friend who is suffering.
- زمان مطالعه 0 دقیقه
- سطح خیلی سخت
دانلود اپلیکیشن «زوم»
فایل ویدیویی
برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.
ترجمه‌ی درس
افسردگی عامل اصلی ناتوانی در جهان است.
در ایالات متحده، حدود ۱۰ درصد بزرگسالان با اضطراب دست و پنجه نرم می‌کنند.
اما به دلیل اینکه این یک بیماری روانی‌ست، خیلی سخت‌تر از بیماری‌های دیگر مثلا کسترول خون بالا درک می‌شود.
یکی از اصلی ترین دلایل این سردرگمی، تفاوت بین مبتلا بودن به بیماری افسردگی با فقط احساس افسردگی کردن است.
تقریبا همه گهگاهی احساس افسردگی می‌کنند.
نمره بد گرفتن، از دست دادن شغل، مشاجره کردن و حتی یک روز بارانی می‌تواند احساس غم ایجاد کند.
گاهی اصلا هیچ علتی هم ندارد. تنها احساس افسردگی و غم می‌کنید.
سپس شرایط تغییر می‌کند، و این احساس غم و اندوه برطرف می شود. افسردگی بالینی متفاوت است. این یک اختلال پزشکی (بیماری) است، و تنها به خواست شما برطرف نخواهد شد.
مردد بودن به مدت حداقل دو هفته متوالی، و اختلالات قابل توجه در توانایی فرد برای کار کردن، بازی کردن، یا عشق ورزیدن ایجاد می‌کند.
افسردگی می‌تواند علائم بسیار متفاوتی داشته باشد: کم حوصلگی، بی علاقگی نسبت به چیزهایی که معمولا از آن لذت می‌بردید، تغییر در اشتها، احساس بی‌ارزشی کردن یا احساس گناه شدید، خوابیدن خیلی زیاد یا خیلی کم، تمرکزفکری بسیار پائین، بی قراری یا کندی، از دست دادن انرژی، یا بطور مکرر به خودکشی فکر کردن.
اگر شما پنج تا ازاین علائم را داشته باشید، با توجه به دستورالعمل‌های روانی، شما برای تشخیص افسردگی واجد شرایط هستید.
و این فقط علائم رفتاری نیست بلکه افسردگی تظاهرات فیزیکی در داخل مغز دارد.
نخست آنکه، تغییرات را می‌توان با چشم غیر مسلح و اشعه ایکس دید.
لوپ پیشانی مغز کوچک می‌شود و هیپوکمپ حجیم می‌شود. در مقیاس‌های کوچکتر، افسردگی با چند نشانه همراه است:
انتقال غیرطبیعی و یا کاهشِ انتقال دهنده‌های عصبی خاص در مغز، به ویژه سروتونین، نوراپی نفرین، و دوپامین، کند شدن ریتم شبانه روزی، تغییر خاص در حرکات تند چشم در خواب و مرحله خواب عمیق در چرخه‌ی خواب‌تان، ایجاد اختلالات هورمونی مانند بالا بودن هورمون کورتازل غدد فوق کلیوی و بی نظمی در هورمون‌های تیروئید.
اما دانشمندان علوم اعصاب هنوز تصویر کاملِ عوامل ایجاد افسردگی را نمی‌شناسند.
به نظر می‌رسد رابطه پیچیده‌ای با ژن‌ها و محیط دارد اما ابزاری برای تشخیص نداریم که بتواند دقیقا آن‌را پیش بینی‌کند یا اینکه زمان آشکار شدنش را به ما بگوید.
و به دلیل اینکه علائم افسردگی نا‌محسوس هستند، شناخت فردی که به ظاهر خوب اما در واقع با افسردگی در کشمکش است دشوار است.
براساس اعلام سازمان ملی بهداشت روانی، این افراد به‌طور متوسط ۱۰ سال طول می‌کشد تا تقاضای کمک کنند. اما درمان‌های بسیار موثری وجود دارد.
داروها و مکمل‌های درمانی باعث افزایش مواد شیمیایی در مغز می‌شوند. در موارد بسیار شدید، درمان با الکتروشوک انجام می‌شود که مانند تشنج کنترل شده در مغز بیمار عمل می‌کند، و بسیار موثر است.
درمان‌های مطمئن دیگری، مانند تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (بخش کوچکی از مغز) نیز مورد مطالعه قرار گرفته‌اند.
خب، اگر شما کسی را می‌شناسید که با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کند، به آرامی او را تشویق کنید، تا به دنبال برخی از این گزینه‌ها برود.
حتی می‌توانید به او پیشنهاد یک فعالیت معینی را بکنید، مانند اینکه به دنبال یک روانشناس در آن منطقه برود، یا لیستی از پرسش‌هایی را تهیه کند تا ازیک پزشک بپرسد.
برای فردی با افسردگی، برداشتن اولین گام به نظر غیرممکن می‌آید. اگر او احساس گناه یا شرم می‌کند، اشاره بر این دارد که افسردگی در مرحله‌ای است که باید درمان شود، مانند کسی که آسم و یا دیابت دارد.
این یک ضعف شخصیتی یا ویژگی شخصیتی نیست، و نباید از خودشان این انتظار را داشته باشند که خودشان بتوانند از آن خلاص شوند مثل اینکه کسی از خودش انتظار داشته باشد تا بازوی شکسته‌اش را خودش درمان کند.
اگر خودتان تجربه‌ای از بیماری افسردگی ندارید، از مقایسه آن با زمانی که احساس افسردگی می‌کنید اجتناب کنید.
مقایسه آنچه که آنها تجربه می‌کنند، با احساس موقتی و طبیعی غم و اندوه می‌تواند در انها احساس گناه برای دست و پنجه نرم کردن با افسردگی ایجاد کند.
حتی تنها حرف زدن درباره افسردگی می‌تواند آشکارا کمک کند. برای مثال، تحقیقات نشان می‌دهد پرسش از شخصی که افکار مربوط به خودکشی دارد واقعا خطر اقدام به خودکشی را در او کاهش می‌دهد.
گفتگوی آزاد درباره بیماری‌های روانی کمک به فرسایش و کم رنگ شدن حس ننگ بیمار کرده و آن‌را برای افرادی که نیاز به کمک دارند آسانتر می‌کند.
هرچه تعداد بیشتری از بیماران به دنبال درمان بروند، دانشمندان بیشتر در مورد افسردگی فرا می‌گیرند و درمان‌های بهتر و موثرتری ایجاد خواهد شد.
متن انگلیسی درس
Depression is the leading cause of disability in the world.
In the United States, close to 10% of adults struggle with depression.
But because it’s a mental illness, it can be a lot harder to understand than, say, high cholesterol. One major source of confusion is the difference between having depression and just feeling depressed.
Almost everyone feels down from time to time. Getting a bad grade, losing a job, having an argument, even a rainy day can bring on feelings of sadness.
Sometimes there’s no trigger at all. It just pops up out of the blue.
Then circumstances change, and those sad feelings disappear. Clinical depression is different. It’s a medical disorder, and it won’t go away just because you want it to.
It lingers for at least two consecutive weeks, and significantly interferes with one’s ability to work, play, or love.
Depression can have a lot of different symptoms: a low mood, loss of interest in things you’d normally enjoy, changes in appetite, feeling worthless or excessively guilty, sleeping either too much or too little, poor concentration, restlessness or slowness, loss of energy, or recurrent thoughts of suicide.
If you have at least five of those symptoms, according to psychiatric guidelines, you qualify for a diagnosis of depression.
And it’s not just behavioral symptoms. Depression has physical manifestations inside the brain.
First of all, there are changes that could be seen with the naked eye and X-ray vision.
These include smaller frontal lobes and hippocampal volumes.
On a more microscale, depression is associated with a few things:
The abnormal transmission or depletion of certain neurotransmitters, especially serotonin, norepinephrine, and dopamine, blunted circadian rhythms, or specific changes in the REM and slow-wave parts of your sleep cycle, and hormone abnormalities, such as high cortisol and deregulation of thyroid hormones.
But neuroscientists still don’t have a complete picture of what causes depression.
It seems to have to do with a complex interaction between genes and environment, but we don’t have a diagnostic tool that can accurately predict where or when it will show up.
And because depression symptoms are intangible, it’s hard to know who might look fine but is actually struggling.
According to the National Institute of Mental Health, it takes the average person suffering with a mental illness over ten years to ask for help. But there are very effective treatments.
Medications and therapy complement each other to boost brain chemicals. In extreme cases, electroconvulsive therapy, which is like a controlled seizure in the patient’s brain, is also very helpful.
Other promising treatments, like transcranial magnetic stimulation, are being investigated, too.
So, if you know someone struggling with depression, encourage them, gently, to seek out some of these options.
You might even offer to help with specific tasks, like looking up therapists in the area, or making a list of questions to ask a doctor.
To someone with depression, these first steps can seem insurmountable. If they feel guilty or ashamed, point out that depression is a medical condition, just like asthma or diabetes.
It’s not a weakness or a personality trait, and they shouldn’t expect themselves to just get over it anymore than they could will themselves to get over a broken arm.
If you haven’t experienced depression yourself, avoid comparing it to times you’ve felt down.
Comparing what they’re experiencing to normal, temporary feelings of sadness can make them feel guilty for struggling.
Even just talking about depression openly can help. For example, research shows that asking someone about suicidal thoughts actually reduces their suicide risk.
Open conversations about mental illness help erode stigma and make it easier for people to ask for help.
And the more patients seek treatment, the more scientists will learn about depression, and the better the treatments will get.
مشارکت کنندگان در این صفحه
تا کنون فردی در بازسازی این صفحه مشارکت نداشته است.
🖊 شما نیز می‌توانید برای مشارکت در ترجمه‌ی این صفحه یا اصلاح متن انگلیسی، به این لینک مراجعه بفرمایید.